یکی از اصلی­ترین نیازهای جوامع و سازمان­ها، توجه افراد به نقش کلیدی اقدامات و تصمیمات ایشان در بُعد شخصی و اجتماعی به عنوان یک بخش کوچک از جامعه یا سازمان می­باشد. دیدگاه اغلب افراد بسیار محدود بوده و نمی­توانند نتایج اقدامات خود را در کل محیط پیرامون ارزیابی کنند. تجربۀ تلاش­های صورت گرفته در سازمان­های مختلف با هدف توسعۀ توانمندی‌ نیروی انسانی، نشان داده است که یکی از نقاط ضعف‌ عمدۀ موجود در بسیاری از جوامع و سازمان­ها، مخصوصاً در کشورهای کمتر توسعه یافته، عدم استقرار و پیاده­سازی مفاهیم تفکر سیستمی است.

طرح مباحث نظری در این زمینه فراوان بوده و همچنان رو به گسترش است، اما به نظر می‌رسد بحث‌های بیش از حد تئوریک پیرامون این مفاهیم، باعث شده که عملاً دانش موجود در این حوزه تبدیل به بینش و رفتار نشود.

لذا یکی از اقدامات اساسی در جهت استقرار و پیاده­سازی عملی رویکرد و تفکر سیستمی در سازمان­ها، نگاه جدید به شیوۀ آموزش این مبحث می­باشد.